Όταν πρωτομάθαμε για τον Καλλικράτη, μας γεννήθηκε η έλξη του άγνωστου και ταυτόχρονα η ελπίδα μιας δημιουργικής ένωσης που θα έδινε περισσότερα εφόδια σε ολόκληρη την περιοχή μας. Αυτό ήταν το καλό που έπρεπε να εκμεταλλευτούμε.
Στην πορεία όμως, τα πράγματα είδαμε πως δεν είναι έτσι. Οι άνθρωποι, οι νοοτροπίες, οι δημοτικές ιστορίες κάθε τόπου με τις προσωπικές τους κόντρες, έχουν γίνει αγκάθια για μια ενιαία πορεία με τα νέα αυτοδιοικητικά δεδομένα και δεν υπάρχει, τουλάχιστον στη σημερινή Δημοτική Αρχή ο άνθρωπος που θα εμπνεύσει ομοθυμία και ομοψυχία .
Ο Δήμος Ωρωπού θα προχωρήσει έτσι; Με εικόνα διάλυσης από τους πρώτους πέντε μήνες;
Αυτό θα ήταν καταστροφικό και μάλιστα τώρα που δεν υπάρχει και η κρατική βοήθεια έστω και με το σταγονόμετρο που ερχόταν τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχει λύση;
Σίγουρα υπάρχουν πολλές δυσκολίες και αυτή δεν ξεφεύγει αυτής της πραγματικότητας.
Μια λύση για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω, θα ήταν ίσως η σκέψη της Διοίκησης του Δήμου με τις υπηρεσίες της, να στραφεί περισσότερο στις κοινότητες και στις γειτονιές τους και να δημιουργήσει τοπικό έργο που μπορεί να είναι μέσα στις δυνατότητες του Δήμου και όχι με τη λογική των μικροεξυπηρετήσεων και της στάχτης στα μάτια.
Το να γίνει προσπάθεια να ζωντανέψουν οι γειτονιές, είναι κάτι που θα μετρήσει και θα αλλάξει και τη σημερινή εικόνα της απογοήτευσης. Προϋπόθεση βέβαια είναι, την προσπάθεια αυτή να την αναλάβει προσωπικά ο ίδιος ο Δήμαρχος και με κάθε κόστος.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΑΛΟΚΑΣ
andreasmpalokas.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου