ΟΡΑΜΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ UBER ALLES

                                                       ΟΡΑΜΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ  

Στην σημερινή δημοτική πραγματικότητα των μη αρεστών, των ανυπότακτων της δημοτικής αρχής, των αρνητών της δημοτικής ασυδοσίας, όλων όσων έχουν διαφορετικό πολιτικό όραμα για την καθημερινότητα, τα έργα και την ανάπτυξη, κάποιοι ανεξέλεγκτοι (που νομίζουν πως θα παραμείνουν έτσι), πιστεύουν πως όλοι αυτοί που προαναφέραμε πρέπει να ριχτούν στον πολιτικό καιάδα της δημοτικής αρχής. Πρέπει να εξοστρακιστούν στην «Μακρόνησο» της πολιτικής τους αλαζονείας. Οι ανεξέλεγκτοι αυτοί νομίζουν ότι είναι αναντικατάστατοι κάτω από την ομπρέλα του Δημάρχου και ελεύθερα χωρίς κανένα έλεγχο μπορούν να προπηλακίζουν και να λοιδορούν πολίτες οδηγώντας τους σε δημοτικά κρεματόρια. 

Οι αντίθετες απόψεις λογοκρίνονται από την ανωτέρα  διοίκηση και  καίγονται στην πυρά των δημοτικών ιεροεξεταστών, αφού κάθε τι που δεν είναι αρεστό και αντικατοπτρίζει την σημερινή εικόνα του Δήμου ταράζοντας τον ύπνο τους, αντιμετωπίζεται ως εικονική πραγματικότητα.

Οι σημερινοί μελανοχίτωνες προσπαθούν να περάσουν μια ιδιότυπη πειθαρχία, σκορπώντας κλίμα τρομοκρατίας και επιχειρώντας με συνεχή βομβαρδισμό δημόσιας προπαγάνδας, να ωραιοποιήσουν και να νομιμοποιήσουν κάθε τι ανήθικο και παράνομο κάνουν, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία των πολιτών να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους.

Όμως, τρελός παπάς τους βάφτισε...

ΠΕΡΙ ΔΗΛΩΤΙΚΟΎ ΣΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΩΡΩΠΟΥ

3369 

Mαρμάρινο αναθηματικό ανάγλυφο από το ιερό του Aμφιάραου στον Ωρωπό
400-350 π.X.

Aναθηματικό ανάγλυφο σε σχήμα ναΐσκου από πεντελικό μάρμαρο. Bρέθηκε στο ιερό του Aμφιάραου στον Ωρωπό (Aττική). Παριστάνονται οι διαδοχικές φάσεις θεραπείας ασθενούς: δεξιά προσέρχεται ο ασθενής ή κάποιος συγγενής του. Στο κέντρο της παράστασης απεικονίζεται θεραπεία με εγκοίμηση. Aριστερά ο Aμφιάραος θεραπεύει τον ίδιο ασθενή με επέμβαση στον ώμο. Στο βάθος, ο πίνακας στην ψηλή βάση δηλώνει τον ιερό χώρο όπου εκτυλίσσονται τα γεγονότα. Σύμφωνα με την επιγραφή, το ανάγλυφο ήταν αφιέρωμα στον Aμφιάραο από τον Aρχίνο. Ύψος 0,49μ, πλάτος 0,54μ .

Κωνσταντίνα Οικονόμου

Αγαπητοί μου Συμπολίτες,

Όταν μου ζητήθηκε να ασχοληθώ με τα κοινά του τόπου μας,το έκανα με
μεγάλη ευχαρίστηση,
γιατί πρόθεση μου ήταν και είναι  να συνεισφέρω και εγώ ώστε να πάει
το Καπανδρίτι ακόμη πιο μπροστά.
Με τιμήσατε με την ψήφο σας και με την εμπιστοσύνη που μου δείξατε,
εκλέχθηκα Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου.
Τότε φυσικά δεν γνώριζα πως ο μεγάλος Καλλικρατικός Δήμος για τον
κύριο Οικονομάκο ήταν μόνο ο παλιός Δήμος Ωρωπίων και οι <<αυλικοί>>
του,οι υπόλοιποι Δήμοι και Κοινότητες που συνενώθηκαν.
Αυτό το κατάλαβα στην πορεία και το σήμερα αποτελεί μια απογοητευτική
πραγματικότητα για όλους εμάς που αγαπάμε το χωριό μας και πιστεύουμε
στις δυνατότητες που έχει.
Αυτές τις δυνατότητες του δικού μας χωριού,η σημερινή Δημοτική Αρχή
κάνει ιδιαίτερες προσπάθειες να τις χειραγωγήσει,σύμφωνα με ξένα προς
το Καπανδρίτι συμφέροντα και πολιτικές και έτσι αποφάσισε πώς το
Τοπικό μας Συμβούλιο της είναι εμπόδιο.
Γι΄αυτό ακριβώς και του στέρησε ακόμη και τη στέγη,πέρα βέβαια από τις
άλλες αρμοδιότητες που του δίνει ο νόμος,να προτείνει και να
δημιουργεί,προασπίζοντας τα συμφέροντα της Τοπικής του κοινωνίας.
Ο κύριος Οικονομάκος και ο κύριος Σωτήρχος όμως,δεν γνωρίζουν πως για
να πάει μπροστά ένας τόπος και για να δικαιωθούν στους συμπολίτες μας
που τους τον εμπιστεύτηκαν,δεν καλούν τον τόπο και τους ανθρώπους του
να τους υπηρετούν!
Αυτό δηλαδή που,δυστυχώς,κάνουν σήμερα.
Αντιθέτως,οι ίδιοι οφείλουν με συλλογική προσπάθεια να τον υπηρετήσουν
και πάντα μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας και της ηθικής.
Τέτοια προσπάθεια όμως απο τη Διοίκηση του κυρίου Οικονομάκου και του
Τοπικού Αντιδημάρχου,δεν υπάρχει και το Καπανδρίτι μας, απο
<<άρχοντας>> στην περιοχή της Βόρειας Αττικής έγινε <<παρακατιανό>>
και <<αποπαίδι>>.
Ένας ακόμη τόπος, που συμπληρώνει το πάζλ της αλαζονικής εξουσίας
κάποιων ανθρώπων.
Σ΄αυτή την απαξιωτική πραγματικότητα,εγώ θα αντισταθώ γιατί αυτό μου
ταιριάζει ως άνθρωπος με ιδανικά και αρχές.
Γιατί επιθυμώ το χωριό μας να διατηρήσει την αξία και την αίγλη του.



Με εκτίμηση
Κωνσταντίνα Οικονόμου
Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Καπανδριτίου

ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ

Ακούγοντας την σοφή κουβέντα του Γιώργου Γιαμαρέλου «καθένας με τον πήχη του μετρά και το πανί  του και το πανί του δήμου είναι μεγάλο», δεν μπορώ παρά να κάνω τις παρακάτω διαπιστώσεις.

Αρχίζοντας το μέτρημα με τον δικό του πήχη ο πολίτης διαπιστώνει ότι τελικά ούτε όραμα ούτε και δημιουργία υπάρχει στο Δήμο Ωρωπού.

Γιατί δεν είναι όραμα όταν διαπιστώνεται πως σε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα υπάρχει εικόνα εγκατάλειψης, ούτε δημιουργία το «διαίρει και βασίλευε»!

Αυτό οραματίστηκε ο κύριος Δήμαρχος όταν χωρίζει τους πολίτες σε άσπρα και μαύρα πρόβατα, όταν με περίσσια αλαζονεία ξεπουλάει με την πρώτη ευκαιρία παραδοσιακούς συνοδοιπόρους που τον συντρόφεψαν στα πέτρινα πολιτικά του χρόνια;

Όταν απαξιώνει τους πάντες και τα πάντα με περισσή αλαζονεία εκλαμβάνοντας την πολιτική ευγένεια ως αδυναμία;

Έχει επιδοθεί σε ένα ανελέητο κυνηγητό απαξίωσης των πάντων αντιστρέφοντας τις διαπιστώσεις όλων μας από το αποτέλεσμα της διοίκησής του. Αυτό βέβαια έχει σαν τελική εικόνα, ο προβληματισμός, η αγωνία, ο πανικός και η απόγνωση του να είναι πλέον εμφανής, με αποτέλεσμα τα γεγονότα που διαδραματίζονται στα τελευταία Δημοτικά Συμβούλια. Προπηλακισμοί, πολιτικές ύβρεις, απειλές κατά πάντων όσων του αντιστέκονται και δεν ακολουθούν τον κατήφορό του.

Kάνει το ένα λάθος μετά το άλλο παραβλέποντας ότι το πολιτικό σκηνικό οριστικά πλέον έχει αλλάξει, διακατεχόμενος από πολιτικό αμοραλισμό. Η πρόσφατες εικόνες του Δημοτικού Συμβουλίου αποτελούν την καλύτερη εξήγηση, στο γιατί ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη στη σημερινή Δημοτική Aρχή του!

Όλα αυτά είναι το όραμά του;

Όσο για τα έργα του, αυτό που φαίνεται μέχρι τώρα είναι τα έργα που συνεχίζει από τους προηγούμενους Δήμους και Κοινότητες.

Τα δικά του έργα που είναι;

Πόσο μπορεί να τον τιμά αλήθεια η φωτογραφία του, που φιγουράρει σκυμμένος πάνω σε τόσους φακέλους, θέλοντας να δείξει τι;

Ότι έχει πελαγώσει ή ότι δεν ξέρει από πού να αρχίσει;

Έχει  διαχειριστεί μέχρι τώρα πολύ πάνω 20 εκατομμύρια και τα περισσότερα έχουν πάει σε απευθείας αναθέσεις που μάλλον αυτό είναι τελικά το όραμα του αλλά και το έργο του.

Μέσα λοιπόν σε όλα αυτά, αρχίζουμε να μετράμε απώλειες και στα κεκτημένα!

Αλλά, αν υπάρχουν τραγικές για τον τόπο διαπιστώσεις από την Δημοτική Αρχή, το ίδιο μπορεί να υπάρχουν από πολλούς συνδημότες μου και από την αντιπολίτευση που βουλιάζει  μέσα στις τζούφιες και αποσπασματικές πολιτικές κορόνες καταγγελίας, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο στα μέχρι τώρα πεπραγμένα του Δήμου, ψάχνοντας εναγωνίως σωσίβιο πολιτικής σωτηρίας σε μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση της σημερινής Δημοτικής Αρχής.

Αλλά αυτό φυσικά δεν είναι δυνατόν να είναι στόχος. Στόχος δεν μπορεί να είναι η πλήρη εξαθλίωση του Ωρωπού, για να φανούν τότε οι από μηχανής σωτήρες.

Στόχο η αντιπολίτευση πρέπει να έχει, να βάλει φρένο στην αυθαιρεσία, την ασυδοσία και την απαξίωση των αρχών μιας χρηστής διοίκησης, που σήμερα αντιπροσωπεύονται στον τόπο μας, από το «όραμα δημιουργίας» του Δημάρχου Γιάννη Οικονομάκου. 

Μια συγκινητική ιστορία από τον Πόντο

Μια συγκινητική ιστορία από τον Πόντο

Συνάδελφός στο γραφείο, με ποντιακή καταγωγή και καρδιά μου διηγήθηκε πως κατά τη δεκαετία του '90 παρακολουθούσε αργά το βράδυ κρατικό κανάλι. Παρουσιαζόταν ένα ντοκιμαντέρ για τη γενοκτονία των Ποντίων και με αυτή την αφορμή διάφοροι άνθρωποι κατέθεταν τις μαρτυρίες τους.

Κάποια στιγμή μίλησε ένας γηραιός κύριος ποντιακής καταγωγής με κατάλευκα μαλλιά. Ήταν καθηγητής πανεπιστημίου. Αυτός με πολύ συγκίνηση είπε τα εξής: «Αρκετά χρόνια πριν, όταν............ ήμουν πενηντάρης μιλούσα με μια θεία μου που ήταν γιαγιά πια. Μου μιλούσε με μεγάλο παράπονο για την πατρίδα μας τον Πόντο και για τους προγόνους μας. Πάνω στην κουβέντα της είπα πως σύντομα θα έκανα ταξίδι - προσκύνημα στον Πόντο. Κρεμάστηκε πάνω μου και με παρακάλεσε με λυγμούς, όταν πάω να της κάνω ένα χατίρι. Μου διηγήθηκε επακριβώς που βρισκόταν το πατρικό της σε χωριό του Πόντου.

Μου εξήγησε με λεπτομέρεια τα χαρακτηριστικά του χωριού, τους δρόμους και μου προσδιόρισε με ακρίβεια τη θέση του σπιτιού. Μου είπε μόλις το βρω να ζητήσω απ' τους Τούρκους που θα έμεναν πια εκεί να βρουν ένα κασελάκι, που είχε κρύψει σε συγκεκριμένο σημείο του παλιού αρχοντικού. Μου περιέγραψε πλήρως το κασελάκι και το τι περιείχε μέσα. Ασημικά, παλιά κοσμήματα, λίρες κλπ, ένα μικρό θησαυρό δηλαδή. Μου είπε να τα αφήσω στους Τούρκους για αμοιβή με προϋπόθεση να μου δώσουν ένα κρεμαστό σταυρό που είχε μέσα το κασελάκι. Αυτός ο σταυρός ήταν ο βαφτιστικός του μικρού παιδιού της, που το έχασε κατά τη γενοκτονία. Αυτή είχε γλιτώσει. Είχε γλιτώσει μόνο τη ζωή της γιατί η χαροκαμένη ψυχή της μόνο ο Θεός γνωρίζει πως πέρασε μέσα στις πικρές αναμνήσεις εδώ στην Ελλάδα.

Έσβησε τα παρακαλετά της μέσα στα δάκρυα και της υποσχέθηκα να κάνω ότι θα περνούσε απ' το χέρι μου, αλλά μέσα μου δεν είχα πολλές ελπίδες. Πράγματι έκανα το ταξίδι, έκανα ότι επιθυμούσα για τον εαυτό μου και μετά κατευθύνθηκα για το χωριό της θείας μου. Η περιγραφή του ήταν τόσο λεπτομερής, που βρήκα το σπίτι πολύ εύκολα. Παλιό λιθόκτιστο δίπατο αρχοντικό. Χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε ένας Τούρκος λίγο μικρότερος σε ηλικία από εμένα. Ευτυχώς ήξερε άπταιστα αγγλικά γιατί ετύγχανε σεβαστό πρόσωπο της δημόσιας διοίκησης της περιοχής με μεγάλο αξίωμα (Νομάρχης;) και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε πολύ άνετα. Του διηγήθηκα με λεπτομέρεια ότι μου είχε πει η θεία μου. Για μια στιγμή ταράχθηκε και μετά μου είπε αποφασιστικά. Κοίτα να δεις, τώρα καλύτερα να φύγεις γιατί υπάρχουν και άλλοι ομοεθνείς μου στο σπίτι και δε μπορώ να μιλήσω ελεύθερα. Ξαναέλα το απόγευμα την τάδε ώρα που θα είμαι μόνος να τα πούμε καλύτερα. Πράγματι έκανα όπως μου είπε και όταν ξαναπήγα με υποδέχθηκε μέσα στο σπίτι πια. Αφού ήπιαμε τον καφέ χωρίς να μιλήσει έφυγε απ΄ το δωμάτιο υποδοχής και σε λίγο ξαναγύρισε κρατώντας στα χέρια του το κασελάκι της θείας μου. Κυριολεκτικά μου έπεσε το φλιτζάνι του καφέ απ' τα χέρια -Ώστε το βρήκατε ήδη, ψέλλισα σαστισμένος. -Ναι, εδώ και πολλά χρόνια από τότε που είμαι σε αυτό το σπίτι. Πάρε το. Πιστεύω ότι σου ανήκει, πρόσθεσε. -Μα δεν το θέλω, είπα διστακτικά. Μόνο το σταυρουδάκι θέλω. Αυτό μόνο ζήτησε η θεία μου. Σας παρακαλώ κρατήστε όλα τα υπόλοιπα. -Κοίτα να δεις, είπε θυμωμένα. Θα κάνεις αυτό που σου λέω. Αυτά δεν είναι δικά μου. Τόσα χρόνια τα φύλαγα μέχρι που ήρθες εσύ. Στη θεία σου ανήκουν. Να της τα πάς. -Μα, το σταυρουδάκι, ψέλλισα φοβισμένα. Τότε με μια κίνηση άνοιξε το πουκάμισό του και φάνηκε κρεμασμένο στο λαιμό του το σταυρουδάκι. -Αυτό δε μπορώ να στο δώσω. Δε μπορώ, γιατί είναι δικό μου… Πραγματικά ζαλίστηκα. Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. -Είναι δικό μου. Ακούς; Είπε δυνατά. Είναι δικό μου, γιατί εγώ είμαι το παιδί που έχασε η θεία σου πριν σαράντα χρόνια. Έμεινα να τον κοιτώ με ανοιχτό το στόμα. Βούρκωσα.

Ήταν ο χαμένος μου ξάδερφος. Έπεσα στην αγκαλιά του και τον έσφιξα. Έκλαιγα με αναφιλητά. Το ίδιο και αυτός. Όταν συνήλθαμε μου είπε. Δεν ήξερα ότι η μητέρα μου έζησε. Έμεινα πίσω. Άλλοι Τούρκοι πήρανε το σπίτι και με μεγαλώσανε σαν παιδί τους. Τώρα είναι πεθαμένοι. Έχω την δικιά μου οικογένεια εδώ πια. Του ζήτησα να με ακολουθήσει στην Ελλάδα. Να δει τη μάνα του. Αρνήθηκε -Δε μπορώ να γυρίσω πια. Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει. Είναι αξιωματικοί στον τουρκικό στρατό. Και σε υψηλές θέσεις. Δεν ξέρουν ότι είναι Έλληνες. (σημ.: απ' τη συνέχεια της διήγησης θα φανεί ότι σε αυτό το σημείο ψευδόταν για να προφυλάξει τα παιδιά του) -Αν φύγω στην Ελλάδα τα παιδιά μου μπορεί να πάθουν κακό εδώ. Δεν πρέπει να έχω καμία σχέση με την Ελλάδα. Επέμενα και τον παρακάλεσα να έρθει τουλάχιστον ένα ταξίδι σαν τουρίστας και να επωφεληθεί για να δει τη μάνα του και του άλλους συγγενείς του. -Δε γίνεται, μου απάντησε. Για να καταλάβεις εδώ έχω μεγάλη δημόσια θέση. Σαν εμένα υπάρχουν πολλοί εδώ. Εγώ τους προσέχω. Με έχουν ανάγκη. Αν πάω στην Ελλάδα θα δώσω στόχο ότι κάτι συμβαίνει και θα κινδυνέψουν και άλλοι.

(Σημ. Από αυτό το σημείο φαίνεται, ότι ταυτόχρονα με το αξίωμα που κατείχε σαν Τούρκος ήταν και τοπικός ηγέτης των Κρυπτοχριστιανών. Το πιθανότερο ήταν και τα παιδιά του να το γνωρίζανε αλλά προφυλαγόντουσαν εξαιρετικά). -Να δώσεις πολλά φιλιά στη μάνα μου. Να μη λυγίσει. Να κάνει υπομονή. Να της πεις ότι θα συναντηθούμε στην άνω Ιερουσαλήμ. Αγκαλιαστήκαμε και πάλι και χωρίσαμε δακρυσμένοι. Επέστρεψα στην Ελλάδα και έτρεξα αμέσως με το κασελάκι στη θεία μου για να της το δείξω και να της πω τα φοβερά νέα. Αλλά τι δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε. Οι συγγενείς μου, μου διηγηθήκανε, πως λίγο μετά την αναχώρησή μου για την Τουρκία η θεία μου άφησε την τελευταία της πνοή. Ίσως ο καλός Θεός την πήρε κοντά του για να μην ακούσει ότι τόσα χρόνια ζούσε το παιδάκι της και αυτή δε μπορούσε να το έχει στην αγκαλιά της. Με αρκετά δάκρυα είχε ματώσει την καρδιά της, τόσο καιρό. Δε θα άντεχε να ακούσει κάτι τέτοιο.

Σ. Σ

Πηγή: Ξυπνήστε ρε