Σε κανέναν δεν είναι ευχάριστο

Σε κανέναν πιστεύω δεν είναι ευχάριστο, να βλέπει μια διοίκηση Δήμου να μην μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά στα προβλήματα που έχει η πόλη μας και δε νομίζω πως σήμερα είναι αδιάφορη σε αυτή την πραγματικότητα, κάτι που γινόταν τα δυο πρώτα χρόνια της παρουσίας της.

Σήμερα της έχει ξεφύγει ο έλεγχος και αυτό είναι ξεκάθαρο και μένει τώρα να δούμε αν θα μπορέσει να στηρίξει μια πιθανή συνέχειά της, μέσα από πράξεις που θα της δίνουν το δικαίωμα αυτό.

Πιστεύω, πως ο τόπος μας δεν μπορεί να πάει πιο πίσω. Και ακριβώς επειδή αυτό πρέπει να το δούμε όλοι όσοι ζούμε εδώ και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, οφείλουμε να ξεκινήσουμε μια προσπάθεια να αξιολογούμε αντικειμενικά ό,τι θα συμβαίνει από εδώ και πέρα σε σχέση με τη δημοτική αρχή και στο τέλος της 4ετίας να της αποδώσουμε τις ευθύνες της στο μέτρο που της αναλογούν. Αυτή τη στιγμή η βάση είναι, πως η δημοτική αρχή αυτή δεν πρέπει να ξανακυβερνήσει τον Ωρωπό,

Όμως, η ιστορία με τις επισκευές στα σχολικά κτήρια, μας έφερε στην επιφάνεια και μια άλλη διάσταση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πόλη μας. Αυτή της ανυπαρξίας ελέγχου, από όλους εμάς που έχουμε την ευθύνη αυτή, γιατί, στην ώρα του ελέγχου, απουσιάζαμε και αυτό είναι αναμφισβήτητο γεγονός και το συγνώμη λάθος δεν έχει το αντίκρυσμα στους συμπολίτες μας που εμείς νομίζουμε ή θα θέλαμε.

Επίσης, με λύπη μου μαθαίνω, πως δημοτική περιουσία περνά ή προορίζεται να περάσει στα περιουσιακά στοιχεία του κράτους και μάλιστα με τις ευλογίες της διοίκησης του Δήμου. Εμένα δεν μου λέει τίποτα π.χ. που κολώνες δημοτικού φωτισμού σε αχρηστία τοποθετούνται σε άλλο σημείο του Ωρωπού, εξωραϊσμένες από το λιμενικό ταμείο ή που άχρηστα καλαθάκια σκουπιδιών του λιμενικού ταμείου, αναδομημένα τοποθετούνται σε δημοτικούς χώρους μέσα στους οικισμούς. Εμένα αυτό που με νοιάζει είναι που φτάσαμε στο έσχατο σημείο σαν εκλεγμένη δημοτική αρχή, άβουλοι να συμμετέχουμε και να δεχόμαστε ελεημοσύνες μη εκλεγμένων κρατικών συνεργατών, που την αγωνία των συμπολιτών μας για το ελάχιστο έργο, την μετατρέπουν σε κερκόπορτα απαξίωσης της δικής μας παρουσίας και απώλειας τοπικής περιουσίας.

Δεν κατηγορώ αυτούς τους ανθρώπους και δεν θέλω να τους χρεώσω με δόλο, αλλά δεν παύω να βλέπω την κατάντια αυτή –γιατί περί κατάντιας πρόκειται- και να μην στεναχωριέμαι.

Πότε επιτέλους στον τόπο αυτό, οι προσωπικές φιλοδοξίες και τα μικροσυμφέροντα, δεν θα έχουν να κάνουν και με την τύχη του;