Ποιούς σήμερα συγκινεί το «κοριτσάκι με τα σπίρτα»;

Το δυστύχημα είναι, πως το «κοριτσάκι με τα σπίρτα», το θυμόμαστε μόνο κάτι τέτοιες μέρες. Και το τραγικό θα είναι, σε λίγα, μα πολύ λίγα χρόνια, να ξεχάσουμε και τις μέρες αυτές, που μας θυμίζουν πως υπάρχει και η συμπόνια!

Αλήθεια, έχουμε καταλάβει , πως τα πάντα γύρω μας αλλάζουν; Έχουμε καταλάβει πως, «το κοριτσάκι με τα σπίρτα», δεν θα είναι πια ένα παραμύθι ευαισθησίας μιας κρύας χειμωνιάτικης νύχτας, δίπλα σε ένα τζάκι, μπροστά σε ένα αστροστόλιστο χριστουγεννιάτικο δέντρο, πως δεν θα είναι ένα παραμύθι «εξιλέωσης» για το αδιάφορο βλέμμα μας, αλλά θα είναι μια σκληρή ζωντανή εικόνα ενός παιδιού, του κάθε παιδιού, από το διπλανό μας σπίτι και γιατί όχι και από το δικό μας;

Η παιδική φτώχεια είναι πλέον γεγονός που... καλπάζει και βρίσκει τουλάχιστον ένα στα τέσσερα παιδιά μέσα στην «αγκαλιά» της!

Αν και υπάρχουν κάποια αισιόδοξα μηνύματα από τις προσπάθειες κάποιων, ελάχιστων, ανθρώπων και ομάδων, αυτά είναι  για να επιβεβαιώσουν πλέον, έναν σκληρό κανόνα!

Ο κανόνας αυτός λέει, πως σήμερα έχει χαθεί η συμπόνια, η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η κοινωνική ηθική και όλα λειτουργούν και κρίνονται μέσα σε μια δαιδαλώδη διαδρομή επιβίωσης, που έχουν μεν αυτή σαν στόχο, αλλά συγχρόνως, ευτελίζοντας τις αξίες και δεν είναι λίγες οι φορές... και τις ίδιες τις ζωές μικρών παιδιών!

Ποιούς σήμερα συγκινεί το «κοριτσάκι με τα σπίρτα»;         

Ποιούς συγκινεί που ένα παιδί χάνεται, ψάχνοντας μέσα στα σκουπίδια;

Ποιούς συγκινεί σήμερα που ένα παιδί αναρωτιέται, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν διστάζουν, μπροστά στο στόχο τους, να διαλύσουν μια οικογένεια;

Ποιος νοιάζεται σήμερα, αν κάποιο «χαρτί» κάτω από μια πόρτα, στείλει ένα παιδί να ανάβει σπίρτα για να ζεσταθεί;

Λίγους... Ελάχιστους... Και σε λίγο... κανέναν!