Με τη διαφανέστερη διαδικασία –την κλήρωση, αλλά συγχρόνως και την ατυχέστατη για το συγκεκριμένο θέμα, δυο φίλοι, συναγωνιστές για τις λύσεις των τοπικών προβλημάτων, θέλησαν να μπουν μπροστά και να δηλώσουν «παρών» στη διεκδίκηση του «Καλλικράτειου» Ωρωπού.
Το αποτέλεσμα γνωστό. Σε άλλους άρεσε σε πολλούς όχι. Αυτό δεν έχει και πολύ σημασία. Αυτό που έχει σημασία και πρέπει να μας απασχολήσει, είναι ο λόγος που οδήγησε σ’ αυτή την ενέργεια.
Ήταν η προσωπική φιλοδοξία, η άγνοια των επιπτώσεων, η έλλειψη αξιολόγησης του αντιπάλου και η αποδοχή του σε έναν κοινό στόχο, η έλλειψη εμπιστοσύνης;
Ίσως όλα αυτά, συν το κυριότερο που ήταν η δυσκολία στη σκέψη στο να μην είναι «πρώτοι», κάτι που είχαν συνηθίσει χρόνια τώρα.
Τους εξασφάλιζε όμως τη θέση αυτή η κλήρωση; Ασφαλώς όχι. Από τη στιγμή που αποφάσισαν να συμμαχήσουν, έπρεπε και να μετρηθούν επί της πράξης. Δηλαδή των έργων τους, των ευκαιριών για τον τόπο τους που έδωσαν ή δεν έδωσαν και τους συμπολίτες τους που τους στηρίζουν και κάτω από ποιες προϋποθέσεις. Θα ήταν ένα υγιές και βιώσιμο αποτέλεσμα.
Βέβαια, μακάρι και με τον τρόπο που πήρε σάρκα και οστά αυτή η συμμαχία, να υπάρξει συνέχεια σ’ αυτήν και για τους δυο φίλους. Είναι δύσκολο, αλλά όχι και απίθανο.
Τελικά αυτό που θα μείνει αναπάντητο στο μυαλό αυτών που τους ενδιαφέρει η τύχη του τόπου τους, είναι, αν η διοίκησή του είναι δυνατόν να είναι ένα αποτέλεσμα τύχης από μια κλήρωση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου